2011-02-17

¿ANCIANA?

Estaba cansada, casi agotada, y el camino que todavía me quedaba por recorrer parecía muy largo para mis escasas fuerzas... Debía buscar un lugar donde refugiarme y pasar la noche. De pronto ví una extraña figura aproximandose desde lejos hacia mí. Cuando se difuminó la niebla ví que era una vieja anciana, vestida de negro y con un pañuelo en la cabeza. Se aproximó a donde mí y como me vió en muy mal estado, me invitó a su casa para que psara la noche. Me agarró con su mano pálida y fría y me llevó a su casa. Por el camino me preguntó que era lo que me había pasado. - Estaba dando un paseo con mis padres, pero de repente una chica con larga melena negra, yvestida de gótica me arrastró hasta aquí. Le contesté. De repente, la anciana me advirtió la llegada. Era una bonita caseta de madera barnizada, muy delicada, pero, cuando entré ví cruces por las paredes, cortinas rotas, ratas correteando por la casa, todos los huecos llenos de roña... De repente la anciana se quitó el pañuelo y soltó una larga melena negra, se quitó una máscara y el traje y se convirtió en una joven vestida de gótica, con los ojos rojos y enseñando unos afilados colmillos. ¡Era ella quién me arrastró hasta aquí, y lo tenía todo planeado! Cuando menos me lo esperé me incó sus afilados colmillos contra mi cuello. 
Abro los ojos, estoy tumbaada ¡y veo una borrosa imagen de mis padres con la misma anciana que ví en mi sueño!- Cariño, te has tropezado conn una rama y has perdido el conocimiento, esta señora nos llevará a su casa para prestarnos ayuda, dale las gracias. Dice mi madre. Estoy hundida por el pánico, le miro a los ojos y veo como le chispean.
                                                                              ¿FIN?

2011-02-10

GAIZKI ULERTUA

Kaximiro bizikletaz kaletik zhoanean, Ernestinak ikusi eta agurtu zuen. Baina Kaximiro ez zen konturatu...
Ernestinari arraroa iruditu zitzaion, beti agurra itzultzen zion eta. Gaur Kaximirok aurpegi ezinhobea zeukan, agian gehiegizkoa zen poz hori. Ezkutuan jarraitu zuen, baina Kaximiro ez zen bere etxera joan, bere bizilagunarenengana baizik. Ernestina ezin izan zen sartu. Handik ez zen ezer ikusten, baina bai entzuten zen. Kaximiro etxean sartu bezain laster, hauxe esan zuen:- Baina zer polita zaren! denbora asko daramazu niri itxaroten? Ernestina oso jeloskor jarri zen , Kasimiro bere mutila zelako, eta inork ez zion kenduko. Oso haserre eta goibel aldi berean, etxera joan zen. Hurrengo egunean, lagun bati deitu zion, Morlozono izenekoa. Ernestina Morlozonorekin paseatzera joan zen, baina Kasmiroren kalera iristean, Kasimirorekin aurkitzean, Morlozonori musu bat eman zion, eta hura gorritu egin zen. Kasimiro ere gorritu egin zen, baina haserreaz. Biok gaiataz eztabaidatzean, gauzak argitu ziren. Kasimiroren bizilaguna oporretan zegoen eta Kasimiro egunero etortzen zen bere katutxoa zaintzera. Eta azkenik, bi maiteminduak eskutik joan ziren beraien etxera; Morlozono gizajoa bakarrik utziz.

2011-02-09

KALEETATIK IBILTZEAN...

Galdu egin gara. Ez dugu hiria ezagutzen eta galdu egin gara. Berandu egin zaigu lagunaren etxean eta autobusak alde egin u. Zer egin? Gure akelako telefonoek ez daukate bateriarik, eta hurrengo autobusa hurrengo egunean pasatzen da. Atzera begiratu eta, ez dugu lagunaren etxea aukitzen. Dendetan eta polizia bulegoetan galdetzen dugu, baina ez dute gure hizkntza hitz egiten, frantsesa baizik. Hirian bueltak emanez, ilundu egin zaigu, eta kalek iskin bat tolestean, gizon arraro batzuk hartzen gaituzte, beren eskuak ahoan jarrita. Biltegi alokatu batean sartu gintuzten, aulkietan soka gogor batekin lotuta. Zerbait esaten digute, baina frantzeses. Frantsesa ez dugula ulertzen ohartu dira azkenean, eta euskeraz dirua esatzen ai dira, bestela, hilko gaituzte. Gu guztioi aulkietan lotuta utzita, biltegiatik atera dira deiren bat egitera. Gure arteko Maialeneri, animaliak maite dituenari, hamster antzeko zerbait ateratzen ari zaio poltsikotik, eta bere sokari koska egiten hasten zao, askatu arte, eta Maialenek gu guztioi askau gaitu! bi aldiz pentsatu gabe, korrika ateratzen gara atzeko aldetik. Oran, berriro ere, hrian bueltak ematen ari gara, lo egiteko toki baten bila, malkoak gure masailetan erortzen diren bitartean. Bat-batean gure gurasoak ikusten ditgu, era bat kezkatuta, poliziekin frantsesez hitz egiten. Korrika batean joaten gara eta atzetik besarkatzen ditugu. Denok, poza eskutatu ezinik, etxer oaten garen bitartean gertatu zaizkigun abentura guztiak detailera kontatzen.
Gaur beste egun bat da, eta denok geratu gara festa bat egiteko, salbatu garela ospatu behar dugulako, eta, nola ez, Maialeren hamsterra ez da inolaz ere faltatuko, gure salbatzailea izan da eta. Ah, ahazten zitzaidala, orain ez naiz etxetik ateratzen sakelako kargatu gabe.

2011-02-03

¿EN BUSCA DE QUÉ?

Tenía ante mí el mapa de la isla. Sólo me preocupaba una cosa: ese maldio dragón que la rodeaba y que, según decían, se tragaba a todo aquél que intentara acercarse a ella... En ese mimo momento, estaba en mi habitación, sentada en mi cómodo colchón mientras tenía el mapa ante mí. Por una concreta causa, tenía que ir a aquella isla, ahora no me acuerdo muy bien porqué. En el viaje hacia la isla, intentaba recordar por qué motivo me encontraba allí, pero solo me vino una borrosa imagen a la cabeza, recuerdo que era un sueño, era una lechuza blanca posada sobre el respaldo de la silla de mi habitación. Cuando llegué a la isla, sin saber porqué, temía aquel horrible dragón del que tanto hablaban. Tenía la isla ante mí. Me dí me dí la vuelta y no estaba mi equipo de ayuda. Estaba sola ante la misteriosa isla. De repente, me dí cuenta de que el dragón quue rodeaba la isla, solo era un dibujo hecho a pintura. Con un escalofrio recorriendo mi espalda, crucé el dibujo del dragón y se oyó un horrible rugido. Miré hacia todas las direcciones, pero no ví nada. Decidí seguir adelante, para conseguir lo que quería, aunque no me quedaba muy claro todavía qué era. Solo que quería conseguirlo cuanto antes para salir de aquella isla en la que estaba prisionera. Cuando llegué al centro de la isla, ví a mis padres prisioneros del dragón, entre rejas. En un instante, salió el dragón y me estuvo persiguiendo echando ardientes llamaradas de fuego por la boca. Hasa que, de pronto, el dragón sin darse cuenta pisó una palanca y las rejs se abrieron. Cuando estuvimos los tres juntos, corriendo nos escapamos de la isla en una barca que nos encontramos a la huida. De vuelta en la barca, vimos que el dragón desapareció y se convirtió en muchísimas lechuzas blancas, y una de ellas se vino con nosotros a casa. Ahora le llamamos Weaker, y desde entonces siempre he creido en los sueñs hechos realidad.